NOTE TO THE READER

In the beginning of WhiskySpeller some articles were posted in Dutch, later on we both went on to writing in English. Our apologies if  you cant read this article due to that. 

Met de trein naar Alkmaar afgereisd, alwaar we een bagel en een kop thee doen bij de plaatselijke bagels & beans, om een klein bodempje te leggen voor wat er komen gaat. We hebben al een aardige indruk van wie en wat er allemaal in de grote Sint Laurenskerk aanwezig zal zijn en na ontvangst van het Glencairn glas en een lanyard om het vast te houden, gaan we gewapend met een informatie foldertje ‘achterstevoren’ de route verkennen, waarbij het plan is om uiteindelijk op de terugweg hier en daar een dram te proeven.

Bij de tweede tafel gaat het al ‘mis’ en nemen we allebei een slokje van een Glendronach. Zij kiest voor de zachte, vrij zoete, acht jaar oude, maar vrij volwassen Octarine en hij neemt de wat vollere, romigere 12 jarige Original. Beide whisky’s hebben hun eigen karakters, en zijn zeker de moeite waard, maar de whisky die we heel graag wil proeven staat één fles verderop, dus duurt het niet lang eer we besluiten om direct de 15 jarige Revival een kans te geven. Wat een neus, wat een body, wat een smaak. Een schitterende ‘ge-sherry-de’ whisky die voor slechts zo’n €40,- bij je in de kast wil komen staan. Een prachtige whisky, die zijn gelijke niet kent. Een Dame. We kunnen weer naar huis.

‘Helaas’ staat er nog veel meer lekkers op de tafels van de dames en heren whiskyambassadeurs, -importeurs en -distillateurs en zijn ook – of misschien wel vooral – de onafhankelijke bottelaars in groten getale aanwezig, iets waar we zeer dankbaar gebruik van maken om hier en daar een whisky te proeven die niet vaak als single malt gebotteld wordt omdat ze normaliter verdwijnt in een blend van de grote eigenaars. Wat betreft blends is the Naked Grouse overigens een uitstekende daily dram, die gezien de prijs niet onderdoet voor een single malt uit dezelfde prijsklasse. Daarnaast zijn we er wéér achter gekomen dat we géén bourbon liefhebber zijn. Maar wat niet is kan altijd nog komen.

Japanse whisky is dan gelijk weer een ander verhaal. Hiervan hebben we bij de mannen van Maltstock een tweetal exemplaren mogen proeven, die ons allebei voldoende aanspraken om meer over te weten te komen en op zoek te gaan naar meer varianten om op te nemen in onze proefnotities en whisky-ervaring. Japan lijkt ons overigens ook wel een leuk land om op zoek te gaan naar distilleerderijen om onze lijst uit te bereiden.

Nieuw voor ons is de aanwezigheid van het sterk opkomende whiskybier. Dit is bier dat na-gerijpt heeft in ex-whisky vaten. Thomas heeft een donker bier geproefd dat een paar maanden heeft gerijpt in een vat waar eerder Caol Ila in heeft gezeten en zal het vaker moeten proberen om te weten of hij het lekker ga vinden; het smaakt niet echt naar bier en zéker niet naar whisky. Tijd om verder te lopen, alwaar we tegen de Ardbeg en Glenmorangie tafel stuiten waar de beperkt verkrijgbare Glenmorangie Ealanta te proeven is. Weer een officiële botteling die zeer de moeite waard is.

Na twee uurtjes rondgewandeld en genipt te hebben, is het voor ons tijd om mee te doen met een masterclass onder leiding van Schots fenomeen en whiskybard Robin Laing. We krijgen een vijftal whisky’s voorgeschoteld, allen van de bottelaar Malts of Scotland, niet koud gefilterd en niet bijgekleurd met e150a.

1. Bruichladdich – 1988-2012, 54.3%, sherry hogshead
2. Glenturret – 1977-2012, 47.4%, bourbon hogshead
3. Arran – 1996-2013, 56.3%, sherry hogshead
4. Bowmore – 1999-2011, 61.2%, bourbon hogshead
5. Port Charlotte – 2001-2012, 63.3%, sherry hogshead

De Glenturret is al vrij snel (tja, het wàs de tweede) favoriet en wordt uiteindelijk dicht op de huid gezeten door de Port Charlotte, al is dat appels met peren vergelijken gezien beiden een nogal verschillende leeftijd en rijping hebben en het feit dat de Port Charlotte geturfd is als een malle, waar de Glenturret daarvan helemaal afgezien heeft. Alles bij elkaar zijn alle vijf stuk voor stuk prachtige whisky’s, wat het voor ons zeker interessant maakt om eens iets beter naar de collectie van Malts of Scotland te kijken.

Tijdens het proeven vermaakt Robin ons met muziek, zang, gedichten en limericks, die hij geschreven heeft met de whisky (of distilleerderij) in gedachten die wij op dat moment nuttigen. Hierbij hebben we ons uitstekend vermaakt en na de masterclass was Robin vrij om een deel van zijn repertoire voor te dragen, terwijl wij een broodje met zalm verorberden, bereid door de koks van het restaurant de Hielander, die de naamgever is van het festival.

Nu hebben we nog een half uurtje om een snel rondje te doen om de Alba’s – de festival ‘munten’ die we zojuist nog even heb aangeschaft – op te maken en dan is het alweer tijd voor ons om naar huis te gaan. Niet vergeten om onze festival botteling af te halen bij de uitgang; een heerlijke (?) Clynelish die speciaal voor het festival door Morrison & MacKay Whisky Merchants Scotland uit Bourbon Hogshead #5718 (1997-2012) is gebotteld in een gegraveerde Glencairn karaf op 58,2% in slechts 121 flessen. Dat wordt smullen. Hopen we.

Al met al een zeer geslaagd festival. Ook hier géén flesje water bij het binnenkomen, maar het ‘uitdelen’ van de glas-houdende lanyards (dramyards?) maakte samen met het feit dat het ziet stampvol zat met bezoekers een heleboel goed. Er hing een goede sfeer die we vergelijkbaar vonden met Groningen en Amersfoort en wat ons betreft is ook dit festival de moeite waard om volgend jaar te herhalen.